Kaybetmeye Dair

Aslında ayrılık akşamları yazarların ve şairlerin fazladan mesai yaptığı akşamlardır. Benim için durum biraz farklı. Fazla mesai yapacak kadar kedimi iyi hissetmiyorum ve cümleleri başka yazılara saklıyorum. Tek bir yazıda tüketmek istemiyorum tümünü.

İnsanın canını yakan nedir? Bence sonlar ayrılıklar yâda kaybetmek değildir. Kaybetmek insanın doğasına ait bir şeydir hatta. Ve kazanmaktır asıl aykırı olan. Düşünsenize 100 kişinin 1. Olamadığı bir sınavda birinci oluyorsunuz ve herkesten farklısınız o an.

Karaköy-Haydarpaşa-Kadıköy seferini yapan Sarıyer vapuru. Yine en üst katındaydım “bitti” temalı cümleleri dudaklarından çıkarttığında. Sonrasında anlatılacak binlerce düşünce binlerce gözyaşı var belki. Belki bir telefon başında Kadıköy’ün orta yerinde bir erkeğin ağlaması var ama her şeyden önemlisi neden bu kadar üzüldüğümdü konu. İlk defa mı kaybediyordum? Hemen hayır dedim. Sonra düşünmeye başladım telefondaki sesle konuşurken. İlk defa kaybetmiştim. Çünkü kazandığım ilk insandı o. Ben diğerlerini kaybetmeyi tatmamıştım hiç çünkü hiç kazanmamıştım, denememiştim bile. Vazgeçmiştim. Ve bugün vazgeçmediğim için kaybediyordum.

Hayat böyledir. Sizi yapmak istediklerinizle değil yapmak isterken aklınızdan kaçırdıklarınızla yargılar. Nitekim benimde öylesine kendi kendimi yargıladığım ve hayatımda önemli bir nokta olabilecek bir yarışmayı kaçırdım. Çünkü kendimi klişe 19.yy biyografi filmlerinde zannettim oysa 21.yydaydım ve klişe biyografi filmlerindeki gibi davranmak bir şeye çözüm olmuyormuş. Hatta düğüm oluyormuş.
Öte yandan “aşk vazgeçmemektir” yazan yazarlarında ne denli yanıldığını anladım.

İlk defa kaybediyordum ve b unu bugün fark etmiştim. Vapur Haydarpaşa’dan kalkıp Kadıköy iskelesine doğru yanaşırken. İlk defa birini, hayatımın anlamı yerine koyduğum, birini kazanmış ve kaybetmiştim. Ama insanı acıtan kaybetmek değil de, aynı cümlelerin başka biri için söyleneceğini bilmek belki de. Seni seviyorum cümlesinin aynı dudaktan çıkıp başka bir erkeğin hayatına anlam katması ve o erkeğin vereceği değerden gelen endişe. Öte yanandan beni ayağa kaldıran eski hayat felsefem olmuştu.

 +kaybedecek neyim var?

 –hiçbir şey

+o zaman özgürüm.

Çünkü Kaybedecek bir şeyi olmayan insan dünyadaki en özgür insandır. Öte yandan yerle bir olmuş erkeğin ta kendisidir. Belki de erkeği farklı kılanda budur. Bir erkek her şeye karşı dayanır fakat sevdiği insanı kaybetmeye dayanamaz.  Çünkü Erkekler sevdiği kadını sol göğsünün ardından saklar ve en güçlü kaleler içten fethedilir.