"YOKLUK"

Yokluğun boğazıma yapışıp, beni gözyaşı seline boğmasa; hasta geçen bir gecenin tek nüshalık belirtisi gibi duran terle yıkanmış atletin nemli kısmına aldırmadan uyumaya devam edecektim. Yalnızlık değil benim derdim. Yalnızlık suretini kendi yüzüne örten yokluk. Her anı, her saniyesi bir kişinin olmayışına ve her an gelme ihtimaline dair kurgulanan yarı melankoli bir filmin fragmanını andıran bir yokluk. Melodram. Kimine göre boş bir hevesin isimsiz sonu, kimine göre bir şairin ömrüne sıkıştırılmış, olgunlaşma dönemi. 

Yokluk diyorum. "yokluğun" Demeye varmıyor bir türlü dilim. Yokluğun sözcüğünle tanışsın istemiyorum ada vapurunun sonbahar yağmurunda küf tutan nemli pencere çerçevelerinin üzerinde sana şiir, yazı ve her türlü ismi koyulmamış edebiyat parçasını ilan ettiğim günlük niteliğindeki defterler. Sık sık mutlu günlerimizi anlatıyorum. Yakın bir dosta anlatırcasına, samimi, yakın bir dosta anlatırcasına hüzünlü kimi zaman sessizleşiyorum. Amaçsız bir ifadeyle defterlerin suretine dikiyorum göz bebeklerimi. Derin bir boşlukta can buluyor seninle geçen kısa vapur seyahatleri ve güvertede başlayan öpüşme seansları. 

Kendime geliyorum, bir vapurun düdüğüyle yada çay getiren garsonun ayak sesiyle. yokluk diye yeni bir paragrafa başlıyorum. "yokluk" uçsuz bucaksız şiirlerin başlığı, sonu gelmeyen yazıların, nokta koyamadığım cümlelerin, Türk Dil Kurumuna tezat bir Türkçe'yle not düştüğüm yazı kolonilerinin en üst başlığı. En genel ismi. Yokluğun diyemiyorum hala. Olmayışını ilan edemiyorum. 

Ucuz tükenmez kalem mürekkebinin kağıtla kesiştiği noktaya yokluğun yazamıyorum. Dudaklarıma sığdıramıyorum sana bu kelimeyi. Cesaretsizlik değilde umut kolonisinin son üyelerinin içimdeki kalıntısı sanırım. Onlarda siliniyor yavaş yavaş, güneş adımını attıkça arkasına bakmadan çekip giden sokak lambalarının ucube ışığı gibi. Derin bir karanlık sarıyor ömrümü. Ve yeni bir yazı parçasına başlıyorum. Başlığı hiç değişmiyor "yokluk"