BENİ KALDIĞINA İNANDIR

Eğer hala bir sabah kahvaltısına oturacak kadar münasebet olduğunu hissediyorsan aramızda

Beni düşündüğün noktada “belki” sözcükleri üşüşüyorsa zihnine
Yalnızlığı rafa kaldırmak yakın gelecek planlarında varsa

Hala aynı caz parçalarını seviyorsan ve cazın hala ikimizi birleştiren nokta olduğunu vurguluyorsan cümlelerinin son sözcüklerine yaklaştığında

Caz sana beni hatırlatıyorsa, “Louis Armstrong, Miles Davis, Ella Fitzgerald” isimleri geçtiği noktada sonbaharın kış provası yaptığı günlerde basit bir dille yazılan kısa mesajlarda geçen sohbetlerimiz uğruyorsa aklına

Kahve gözlerini nasıl anlattığım; ilkokul yıllarında okuduğun ilk şiirin ilk satırı gibi aklının bir köşesinde takılıp kalmışsa

Louis Armstrong’un -What a wonderful world-  parçası taksimde  istiklalin nostaljik coğrafyasında yarı sarhoş bir bedenle yürürken kulaklarına çalındığında bozuk İngilizcemizle parçaya eşlik etme çabamız aklına uğrayıp ta yanaklarının dudaklarına birkaç santim kalan kısmında gamzelerin oluşuyorsa
İçinden beni aramak, içinden telefon numaramı çevirmek; birkaç sözcük söylemek geçiyorsa

Ve her şeye rağmen deyip te eline son model cep telefonunu alıp ta numaramı tuşladığın noktada avuçların nemlenip telefonu cebine doğru kaydırıyorsan

“Cesaretim yok” diye geçiriyorsan içinden,

“eğer açarsa ne konuşacağım” diyorsan aralık soğuğu dudaklarını yakarken

Korkuyorsan, içinde nedensizce bir korku varsa, içinde nedensiz bir burukluk varsa ve ne yaparsan yap seni tatmin etmiyorsa;

İşte beni anlıyorsun bir nebze olsun…

Hala içinde birkaç parça umut; hala içinde bir nebze umut, bir nebze merak bir nebze aşk var demektir…

Ne zaman ararsan ara ve tıpkı sonbaharın kış provasını yaptığı akşamlarda konu bittiğinde yaptığın gibi bana cazdan bahset sevdiğim kadın!..

 Beni kaldığına inandır…