“SENİ SEVİYORUM”

Hiç kimse senin kadar gerçek değil gibi klişelerle başlamayacağım bu yazıya. Klişeleri sevmediğimden değil senin klişelerden daha fazlasını hak ettiğini düşündüğüm için. Hayallerin en büyüğüydü bugüne kadar yazdığım her yazıda bahsettiğim “sevdiğim kadına seni seviyorum” dediğim anı yaşamak. Bana o anı yaşatan kadınsın sen. Seni tanıdığım ilk günden bugüne aslında içimde sana ne denli sevgi beslediğimi fakat kendime bile itiraf edemediğimi fark ettim “emrem” yazdığın dakika. Alnımdan ter damlaları süzüldü, parmaklarım birbirine karıştı. Devrik cümleler kurdum heyecandan. Saçmaladım belki. O an, rüya gibiydi, bir kelebeğin kısacık hayatında gördüğü bir rüya gibiydi benim için. İnanamıyordum sana “seni seviyorum” cümlesini yazdığıma. Rüya gibi geliyordu ve eğer rüyaysa uyanmak istemiyorum diye yazmıştım önümde açık duran günlüğün mürekkep kokulu sayfasına.

İlk defa “seni seviyorum” cümlesinin anlamını hak ettiğini düşündüm.  İlk defa bu kadar anlamlıydı bir cümle. Sevgi sözcüğünü bir kadın ancak bu kadar hak edebilirdi. Sevgi sözcüğü az kalıyordu aşktı bu. Her mesajına ellerim titreyerek cevap verdiğim konuşurken zaman zaman alnımdan ter damlalarının aktığı benim kendime bile itiraf edemediğim bir aşktı hem de. İtiraf edemediğim her gün içimdeki huzursuzluğun kendisi olan bir aşktı.

Yıllardır içimde gökten düşen bir örs gibi saplı kalmış boşluğun anlamını hak ederek dolduğunu hissettim. Sanki seni bekliyordu o boşluk orada. Sen, içimdeki yalnızlığı dolduran ve bana her nefesimde çok şanslı biri olduğumu hissettiren kadındın. “Seni seviyorum” cümlesinin anlamını sadece sen bu kadar hak edebiliyordu. Aşktı bunun adı, başka bir açıklama bulamıyordum. Sana yazmadığım her dakika huzursuz hissediyordum kendimi. Her an her saniye, İstiklal ’in nostaljik coğrafyasında adımlarım kaldırımları ezerken, bir ders saatinde sınıf sessizliğe büründüğü anda, kimi zaman caddede karşıdan karşıya geçerken, bindiğim vapur bebek iskelesinden uzaklaşırken ve akşam güneşinin denizdeki yakamozlarına dalmışken… Her an ne yaptığını merak ettiğim, her an aklımda olan ismin sahibiydin sen. “Seni seviyorum” cümlesinin anlama kavuştuğu noktaydın…

Aşkı yeniden öğrendim sanki şu birkaç günde. Aşkın içimde estirdiği heyecan fırtınasını, aşkın ruhumdaki egemenliğinin beni ne denli ayakta tuttuğunu fark ettim. Seni seviyorum cümlesine her duyguyu sığdırmayı öğrendim. Sevmeyi ,özlemeyi elini tutamamanın verdiği hüznü, masamın üzerinde duran fotoğrafından gözlerine dalıp gitmelerimin öyküsünü ve geri kalan her şeyi “seni seviyorum” cümlesiyle ifade etmeyi öğrendim. sen bana aşkı öğrettin.

Sen, “seni seviyorum” cümlesinin anlam kazandığı noktasın…