SEN GİTTİN, DÖNMEYECEKSİN

Alışmaya çalışırken sensiz bir geleceğe

Bir seher vakti gitmişsin

Sensizliğe attığım adımlarda tebessüm provaları yaparken

Sen gitmişsin çoktan

Soğumuş kahve fincanın

Telven soğumuş, gideli çok olmuş

Saatleri tutuyorum şimdi

Saat altı da gittin, altı buçukta ilk şiirimi yazdım yokluğuna

Saat yedi yedi beni düşünüyorsun

Avunmaya çalışıyorum bu çaresizlik piyesinde

Saatleri tutuyorum zihnimde

Aslında saatlerin bir önemi yok;

Yıl  dönümlerinde aynı hüzünleri katlanarak yaşamak dışında

Avunmaya çalışıyorum bu kırık aşk piyesinde

Kendi metnimi ararken, rolümü bile bulamamışım daha

Ben gideceğim derken,

Sisli seherlerde unutma provaları yaparken

Bir bakmışım sen çoktan gitmişsin

Kahven soğumuş,

Aklımda kalan son umutlar da her geçen dakika gelmeyişinle soluyor

Ve sonra bir sürü ihtimaller ve pişmanlıklar..

Gün doğuyor, gelen yok giden yok

Saat sekiz sekiz belki beni düşünüyorsun

Yada ben seni düşünüyorum sende başkasını

Kulaktan kulağa gibi…

Çaresizce bir balkondan sallandırdığım eller;

Yıpranmış nasırlı parmaklar

Senin ellerinde ısınmak istiyor bu ağustos esintisinin üşüttüğü eller

Her gelen otobüsün inen yolcularına bakıyorum

Belki geri gelirsin umuduyla

Aslında gelmeyeceğini de biliyorum

Sönmüyor ama içimdeki bu umut ateşi

Kalbim gelmeni istiyor çünkü

Umut adını veriyorum bu isteğe…

Fakat yoksun sen

Gittin, gelmeyeceksin

Bir dolu çehre, bir dolu beden iniyor otobüslerden

Ve ağustos serinini kaplayan izmarit kokusu

Öksüren, paslı ciğerler

Saat dokuz dokuz beni düşünmüyorsun, buna şüphe bile yok

Ama içimde gene bir umut

Tebessüm provalarındaki gibi yalandan gülüşlerle izliyorum aşınan kaldırımları

Sana dair bir iz ararken akrep seni uzaklaştırıyor sanki benden

Yelkovanın adımları daha da hızlanıyor sanki

Dalıyor gözlerim, paslı ciğerler öksürüyor

Ayaklar altında can çekişen kaldırımlardan birinde sana benzer bir beden

Elinde somon bir çanta

Fakat sen değilsin,  kalbim amaçsızca heyecanlanıyor bir anlık

Arkasından gelen bir adam koluna giriyor

Başımı önüme eğiyorum, izmarit kokan havayı çekiyorum içime..

Saat on on fakat senden ne bir iz ne bir haber

Gitmişsin bu böyle, ama hala mahmur gözlerim sokaklarda turluyor

Kahven buz gibi, kaleminde yok ortalarda

Anlaşılan yazacaksın da… Belki bana yazarsın

Sonra tekrar barışırız,

Gene yüzümde tebessümlerin tomurcuklandığı günler gelir

Ne güzel kurduğum hayaller

Ama biliyorum gittin, gelmeyeceksin

Belki başkasıyla el elesin Haydarpaşa da bir trenin önünde

yada   Beyoğlun da birinle karşılıklı kahve içiyorsun, aynı düşlerdeki gibi

Belki de tek başına bir bankta.

Nereden bilebilirim ki?

 Gittin sen, gelmeyeceksin…

Beni sensiz bıraktın, dönmeyeceksin..

Ve şimdi ben sensizlik provalarının son sahnesinde

Çaresizliğe boğulmuş bir ifadeyle dalıyorum senin olduğun düşüncelere

Esir almış senin hatıralarını zihnim

Ben şimdi sensizlik provalarının son sahnesinde son diyalogunda

Ben şimdi hatıralarımızı unutma provalarının daha en başında

Gam ve keder dolu gözlerle dalmışım derin düşüncelere

Ben şimdi, Kapı çalar, açarım karşıma sen çıkarsın umuduyla

Ben şimdi, Otobüslerden inenlerden birisi olman umuduyla yaşıyorum

Ama sen gittin, gelmeyeceksin

Beni sensiz bıraktın, dönmeyeceksin