Birbirinden Habersiz İki İnsan Şiiri

Hala dudaklarım yalnız, hala dudaklarımın dokusuna yabancı bir koku sinmemiş

Hala gözlerim başka gözlere mensup bir tebessümle yıkanmamış

Hala kalbim bakir ve parmaklarımın arasını hala yalnızlık dolduruyor

Avunuyorum, aynı gökyüzünün altında aynı yıldızlarda bakışlarımızın buluşma ihtimaliyle

Hala merhaba diyecek kadar münasebetin kalmış olma umuduyla…

Hala Beyoğlu’nda Pera’da bir akşam vakti karşılıklı kahve içme umutlarıyla avunuyorum...

Avuntularla, umutlarla yaşıyorum ışıkların geceyi gündüze çevirdiği şu şehirde…

Yalnızlık ilk gün ki kadar taze ve ilk gün ki kadar egemen hayatımın her köşesinde

Sen ve ben cümlesinin sözcüklerinin arasında boşluk ilk gün ki kadar derin

Uzak kelimesinin anlamsız kaldığı zamanlar oluyor bazen

Ülkeleri aşıyorsun, şehirleri aşıyorsun yan yana alıyoruz kimi zaman nefeslerimizi

Fakat hala öylesine uzağız ki aramızda sayısız coğrafyalar var sanki...

Çaresizliğimin en kör ve en ücra noktası kabul ediyorum seni

Hayatım boyunca aldığım nefeslerin belki onlarcası seninle burun buruna geçiyor

Belki bindiğim otobüsün arka koltuğunda oturuyorsun

Yâda aynı otobüsün farklı kapılarından iniyor bedenlerimiz

Fakat iki yabancıyız iki ayrı insan...  Sen ve ben cümlesi kadar uzak...

Sen sözcüğünün ardından ve sözcüğünü getirmek kadar yabancı…

Boğazın kenarında sabahladığım geceler oluyor, yalnızlık piyeslerini andıran geceler

Şehrin sönen ışıklarına dalıyor gözlerim, birer birer karanlığa bürünüyor şehir…

Sönen ışıklardan birinin senin pencerenin ardında olma ihtimali sarıyor kalbimi o an

Yalnızlık sıvalı dudaklarımdan iyi geceler sözcüğü çıkıyor onlarca defa sana hitaben

Duymadığını ve duysan da başını kaldırıp bakmayacağın gerçeğini bilerek

Bir köşe başında karşılaşma ihtimalini yineleyerek karşılıyorum güneşi

Bir köşe başında filmlerden kopma birbirimize çarpışma sahnesinden sonra

Yazılarıma seninle karşılaşmanın ruhumdaki mutluluğunun yansıma ihtimalleri…

İhtimallerle geçiyor günlerim, büyük yıkımlardan geriye kalan umutlarla yaşıyorum

Sen ve ben cümlesinin sözcükleri kadar uzağız bir birimize

Yabancısın bu şehre, ışıklarla aydınlatılan gecelerin ardında kalan suni gündüzlere

Ortaköy’de eski bir evin ahşap penceresinden sızan yalnızlıkla karışık sigara kokusuna

Alkol kokusuyla yıkanmış dudaklara, yabancısın bu şehre

Sevmeye, sevdikçe kırılmaya en baştabana yabancısın. Ve çok uzaksın

Bazen mensup olduğun coğrafyaları aşıyorsun, yan yana alıyoruz belki soluklarımızı

Belki akşam vakti bir vapurda inme sahnesinde ellerimizi birbirine temas ediyor

Belki Beyoğlu’nda yanlışlıkla çarptığım insan oluyorsun, yumuşacık sesinle pardon diyorsun

Yâda ben özür diliyorum, belki iyi akşamları ekliyorum devamına bir tebessüm ilave ederek

Fakat o kadar uzağız ki birbirimize; aynı şehirde dolaşan iki yabancı rollerini oynuyoruz daima,

Aynı şehirde aynı otobüsün birbirine paralel koltuklarında yoluculuk yapan

Aynı vapurun aynı güvertesinde martılara simit atan iki yabancıyız

Yan yana soluk alıp veren başını kaldırıp aynı gökyüzüne bakan

Aynı yıldıza gözlerini mevzileyipte ağlayan fakat birbirini tanımayan iki yabancıyız

Fakat uzak sözcüğünün anlamını yitirdiği kadar uzağız

Aynı şehirde nefes alan fakat birbirinden habersiz iki insanız.