SENSİZLİĞİN GÜNLÜĞÜ

Bir yalnızlığı sığdırmaya çalışıyorum dudaklarımın arasındaki ince boşluğa

İsminden arta kalan yere sensizliği iliştiriyorum...

Senden yoksunluk ve kırık kalp temalı şiirler büyütüyorum son günlerde aşk bültenimde

Bir yalnızlığı sığdırmaya çalışıyorum iki dudağım arasında sakladığım isminin yanına

Temmuz serininin ve İstanbul’a özgü nemli havadan nasibini almış bir balkonda

Senden uzak ve senden kilometrelerce uzak olmanın çaresizliğiyle bükülüyor boynum

Gökyüzünden yalnızlığıma bir merdiven sarkıyor, göz kapaklarımı birbirine yaklaştırıyorum

Yıldızlara yaklaşmayı düşlüyorum sana gökyüzünden gizlice bakmak adına

Bavulunu hazırlamış yerini güneşe bırakmak üzere adımını atan karanlığa doğru bir iç çekiyorum

İçi sensizlikle dolu bir yalnızlık çöküyor üzerime. Kahve saçların geliyor gözümün önüne

Loş bir oda beyaz bir yatak beyaz bir yatağın üzerinde çığırından çıkmış bir yalnızlık

Rutubetli dudaklarımın arasında en kıymetli varlığım gibi saklıyorum ismini

Kaybetmekten, dudaklarımın arasına başka harflerle kurulmuş bir ismin girmesinden korkuyorum

Pencerelerden içeriye dolan ayak sesleri, şehir uyanıyor, otobüslerden inen insan kolonisi

Bir yalnızlığı sığdırmaya çalışıyorum dudaklarımın arasında isminden arta kalan boşluğa

Sahte tebessümlerle dolu umut temalı sabahlara uyanıyorum;

Seni görme gayesiyle yataktan kalktığım günler;

Bilinçaltımda sana dair hayaller inşa ediliyor sana kavuşma seansı öncesi

Seninle dolup taşıyor düşler... Rutubetli dudaklarım defalarca senin dudaklarının dokusuna değiyor

Şehvet, şuursuz bir yalnızlık ve çığırından çıkmış bir hasret kütlesinin etkisi altında uyanıyorum sabah

Yoruluyorum, konuşmanın cümle kurmanın hatta soluk almanın güç geldiği anlar yaşıyorum

Dakikalarca sensizlik sancılarıyla kıvranıyor cesedim kefen beyazı yatakta...

Sensizliği birkaç cümleye sığdırmaya çalışıyor aşk ve ayrılık hileleriyle yorulmuş dudaklarım

Parmak uçlarının tenimin dokusundan yoksunluğunun hüznü hapsediyorum içime

Az kelimeyle kurduğun kısa cümlelerini özlüyorum eski günlere ait fotoğraflardan sona

Üzüldüğün zaman kırçıllaşan sesinin yokluğu çok hissediliyor sabaha özgü sessizlikte

Loş odadan ruhuma doğru tedirginlik yol alıyor keskin manevralarla

Karanlığın içine saklanan yalnızlığı soluyor ciğerlerim. Soluk alma seansları güçleşiyor

Bir yalnızlığı sığdırmaya çalışıyorum dudaklarımın arasındaki rutubetli ufak boşluğa

Her sabaha karşı gözyaşlarımla yıkanan rutubet kokulu krem rengi yastığıma siniyor sensizlik

Dudaklarından dudaklarımda arta kalan kahve kokusunu hissetmek adına dudaklarımı kemiriyorum

Parmak uçlarının eksikliği yaşıyorum... Sensizliğe sarıldığım her an neşter yaraları açılıyor ruhumda

Aşk ve ayrılık arasında gidip geliyor zihnimin rıhtımında dolaşan anılar bütünü

Bir yalnızlığı sığdırmaya çalışıyorum dudaklarımın arasına…

Bir yalnızlığın nemli varlığını sığdırmaya çalışıyorum ismin arta kalan boşluğa

İsmini en değerli varlığım gibi saklıyorum. Dudaklarından arta kalan kahve kokusu

Seni hatırlatıyor ne yana baksam her şey. Şehir, izmarit kokulu oda, rutubetli dudaklar

Seni hatırlatıyor her şey... Tek nüshalık el yazması şiirler, ucuz mürekkep kokusu

Parmak uçlarına has yumuşacık kokunla sıvalı pembe tükenmez kalemin

Bitmek bilmiyor yalnızlığın ve uzaklık sözcüğünün ruhumdaki yankısı

Tükeniyorum, kırık aşk temalı şiirler yazıyorum aşk bültenlerinde

Seni hatırlatıyor her şey, tek nüshalık öpüşmeler, ucuz kâğıt ve tükenmez kalem

Seni hatırlatıyor şehrin hangi köşesine baksam.

Ve hayatım sensizliğin romanın andırırcasına senin hatıralarını vuruyor kursağıma

Seni hatırlatıyor her şey… Dudaklarımın arasına sıkıştırdığım sensizlik

Dudaklarımın arasındaki isminden arta kalan ufak boşluk

Seni hatırlatıyor her şey. Sanki her şey seni hatırlamamı istiyor. Sensizliğimi yineliyor…