CANIMI ACITAN NOKTA

Saat gecenin üçü. Muhtemelen uyuyorsun. Uyumuyorsan da yatağına uzanmış tanımadığım veya uzak bir ihtimalde olsa tanıdığım ruhlardan birinle gelecek hayalleri kuruyorsun. Belki başka bir coğrafyada keşif turuna çıktığını düşünüyorsun belki Paris’te gösterişli bir restoranda onun karşılıklı romantik bir akşam geçirmeyi. Yâda uzak bir ülkede tamamen doğala iç içe yıldızları izlemeyi.

 Bu gece benim için ümit verici olan tek gerçek hala aynı gökyüzünün altında nefes alıyor olma gerçeğimiz. Hala diyorum çünkü yarın bu değişecek. Gene aynı gökyüzünün altında olacağız ve gene aynı yıldızları göreceğiz fakat biraz daha uzak olacaksın. Biraz daha uzak olacak kahkahaların başkasına nazaran dudaklarının kenarında oluşan gamzeler.

 Âşık olmayı unuttum seni sevdikten sonra. Nitekim aşkın saçmalık olduğunu anlatıyorum aşk adına üzülen tanıdıklarıma şu günlerde. Aşka dair kitaplar yazan insan, birini seviyor ve aşkın palavra olduğuna inanıyor sonra gece sessizce biri için ağlıyor gözyaşlarını harcıyor. Bir aptal gibiyim farkındayım. Zaten aşk aptallıktır. Canımı acıtan senin başkasını sevmen değil, uzakta olman da değil. Sen imkânsızdın benim için. Bunu söylerken bir devletin savaş kararını verirmişçesine bir ifade beliriyor yüzümde. Çünkü gerçekten imkânsızdın. Herhangi biriydin. Seni sevdiğimi duysalar ve aramızdaki mesafeyi insanların kahkahaları çınlatırdı belki çevreyi. Fakat ne olduğunu bende anlamadım. Bir anda günaydın mesajlarınla uyanır oldum. Düşlere iyi geceler mesajlarından sonra dalar oldum.

 Canımı acıtan nokta senin uzaklığın değil demin de söylediğim gibi kalbini başkası için atması da değil her şeyin çok çabuk olup bitişi. Her şeyin bir kasırga gibi bir anda belirip her şeyi yakıp yıkıp gitmesi. Hiç ummazken hayatıma girip hiç beklemediğim bir anda hayatımı kâbusa çevirerek hayatımdan çıkman. Canımı acıtan nedenini bilmediğim bir sebepten dolay aylardır aramızda mesafeler oluşu.

SENSİZLİĞİN GÜNLÜĞÜ

Bir yalnızlığı sığdırmaya çalışıyorum dudaklarımın arasındaki ince boşluğa

İsminden arta kalan yere sensizliği iliştiriyorum...

Senden yoksunluk ve kırık kalp temalı şiirler büyütüyorum son günlerde aşk bültenimde

Bir yalnızlığı sığdırmaya çalışıyorum iki dudağım arasında sakladığım isminin yanına

Temmuz serininin ve İstanbul’a özgü nemli havadan nasibini almış bir balkonda

Senden uzak ve senden kilometrelerce uzak olmanın çaresizliğiyle bükülüyor boynum

Gökyüzünden yalnızlığıma bir merdiven sarkıyor, göz kapaklarımı birbirine yaklaştırıyorum

Yıldızlara yaklaşmayı düşlüyorum sana gökyüzünden gizlice bakmak adına

Bavulunu hazırlamış yerini güneşe bırakmak üzere adımını atan karanlığa doğru bir iç çekiyorum

İçi sensizlikle dolu bir yalnızlık çöküyor üzerime. Kahve saçların geliyor gözümün önüne

Loş bir oda beyaz bir yatak beyaz bir yatağın üzerinde çığırından çıkmış bir yalnızlık

Rutubetli dudaklarımın arasında en kıymetli varlığım gibi saklıyorum ismini

Kaybetmekten, dudaklarımın arasına başka harflerle kurulmuş bir ismin girmesinden korkuyorum

Pencerelerden içeriye dolan ayak sesleri, şehir uyanıyor, otobüslerden inen insan kolonisi

Bir yalnızlığı sığdırmaya çalışıyorum dudaklarımın arasında isminden arta kalan boşluğa

Sahte tebessümlerle dolu umut temalı sabahlara uyanıyorum;

Seni görme gayesiyle yataktan kalktığım günler;

Bilinçaltımda sana dair hayaller inşa ediliyor sana kavuşma seansı öncesi

Seninle dolup taşıyor düşler... Rutubetli dudaklarım defalarca senin dudaklarının dokusuna değiyor

Şehvet, şuursuz bir yalnızlık ve çığırından çıkmış bir hasret kütlesinin etkisi altında uyanıyorum sabah

Yoruluyorum, konuşmanın cümle kurmanın hatta soluk almanın güç geldiği anlar yaşıyorum

Dakikalarca sensizlik sancılarıyla kıvranıyor cesedim kefen beyazı yatakta...

Sensizliği birkaç cümleye sığdırmaya çalışıyor aşk ve ayrılık hileleriyle yorulmuş dudaklarım

Parmak uçlarının tenimin dokusundan yoksunluğunun hüznü hapsediyorum içime

Az kelimeyle kurduğun kısa cümlelerini özlüyorum eski günlere ait fotoğraflardan sona

Üzüldüğün zaman kırçıllaşan sesinin yokluğu çok hissediliyor sabaha özgü sessizlikte

Loş odadan ruhuma doğru tedirginlik yol alıyor keskin manevralarla

Karanlığın içine saklanan yalnızlığı soluyor ciğerlerim. Soluk alma seansları güçleşiyor

Bir yalnızlığı sığdırmaya çalışıyorum dudaklarımın arasındaki rutubetli ufak boşluğa

Her sabaha karşı gözyaşlarımla yıkanan rutubet kokulu krem rengi yastığıma siniyor sensizlik

Dudaklarından dudaklarımda arta kalan kahve kokusunu hissetmek adına dudaklarımı kemiriyorum

Parmak uçlarının eksikliği yaşıyorum... Sensizliğe sarıldığım her an neşter yaraları açılıyor ruhumda

Aşk ve ayrılık arasında gidip geliyor zihnimin rıhtımında dolaşan anılar bütünü

Bir yalnızlığı sığdırmaya çalışıyorum dudaklarımın arasına…

Bir yalnızlığın nemli varlığını sığdırmaya çalışıyorum ismin arta kalan boşluğa

İsmini en değerli varlığım gibi saklıyorum. Dudaklarından arta kalan kahve kokusu

Seni hatırlatıyor ne yana baksam her şey. Şehir, izmarit kokulu oda, rutubetli dudaklar

Seni hatırlatıyor her şey... Tek nüshalık el yazması şiirler, ucuz mürekkep kokusu

Parmak uçlarına has yumuşacık kokunla sıvalı pembe tükenmez kalemin

Bitmek bilmiyor yalnızlığın ve uzaklık sözcüğünün ruhumdaki yankısı

Tükeniyorum, kırık aşk temalı şiirler yazıyorum aşk bültenlerinde

Seni hatırlatıyor her şey, tek nüshalık öpüşmeler, ucuz kâğıt ve tükenmez kalem

Seni hatırlatıyor şehrin hangi köşesine baksam.

Ve hayatım sensizliğin romanın andırırcasına senin hatıralarını vuruyor kursağıma

Seni hatırlatıyor her şey… Dudaklarımın arasına sıkıştırdığım sensizlik

Dudaklarımın arasındaki isminden arta kalan ufak boşluk

Seni hatırlatıyor her şey. Sanki her şey seni hatırlamamı istiyor. Sensizliğimi yineliyor…

Hayat ikiye ayrılıyor, mutluluk ve mutluluğu aramak...

Birbirinden Habersiz İki İnsan Şiiri

Hala dudaklarım yalnız, hala dudaklarımın dokusuna yabancı bir koku sinmemiş

Hala gözlerim başka gözlere mensup bir tebessümle yıkanmamış

Hala kalbim bakir ve parmaklarımın arasını hala yalnızlık dolduruyor

Avunuyorum, aynı gökyüzünün altında aynı yıldızlarda bakışlarımızın buluşma ihtimaliyle

Hala merhaba diyecek kadar münasebetin kalmış olma umuduyla…

Hala Beyoğlu’nda Pera’da bir akşam vakti karşılıklı kahve içme umutlarıyla avunuyorum...

Avuntularla, umutlarla yaşıyorum ışıkların geceyi gündüze çevirdiği şu şehirde…

Yalnızlık ilk gün ki kadar taze ve ilk gün ki kadar egemen hayatımın her köşesinde

Sen ve ben cümlesinin sözcüklerinin arasında boşluk ilk gün ki kadar derin

Uzak kelimesinin anlamsız kaldığı zamanlar oluyor bazen

Ülkeleri aşıyorsun, şehirleri aşıyorsun yan yana alıyoruz kimi zaman nefeslerimizi

Fakat hala öylesine uzağız ki aramızda sayısız coğrafyalar var sanki...

Çaresizliğimin en kör ve en ücra noktası kabul ediyorum seni

Hayatım boyunca aldığım nefeslerin belki onlarcası seninle burun buruna geçiyor

Belki bindiğim otobüsün arka koltuğunda oturuyorsun

Yâda aynı otobüsün farklı kapılarından iniyor bedenlerimiz

Fakat iki yabancıyız iki ayrı insan...  Sen ve ben cümlesi kadar uzak...

Sen sözcüğünün ardından ve sözcüğünü getirmek kadar yabancı…

Boğazın kenarında sabahladığım geceler oluyor, yalnızlık piyeslerini andıran geceler

Şehrin sönen ışıklarına dalıyor gözlerim, birer birer karanlığa bürünüyor şehir…

Sönen ışıklardan birinin senin pencerenin ardında olma ihtimali sarıyor kalbimi o an

Yalnızlık sıvalı dudaklarımdan iyi geceler sözcüğü çıkıyor onlarca defa sana hitaben

Duymadığını ve duysan da başını kaldırıp bakmayacağın gerçeğini bilerek

Bir köşe başında karşılaşma ihtimalini yineleyerek karşılıyorum güneşi

Bir köşe başında filmlerden kopma birbirimize çarpışma sahnesinden sonra

Yazılarıma seninle karşılaşmanın ruhumdaki mutluluğunun yansıma ihtimalleri…

İhtimallerle geçiyor günlerim, büyük yıkımlardan geriye kalan umutlarla yaşıyorum

Sen ve ben cümlesinin sözcükleri kadar uzağız bir birimize

Yabancısın bu şehre, ışıklarla aydınlatılan gecelerin ardında kalan suni gündüzlere

Ortaköy’de eski bir evin ahşap penceresinden sızan yalnızlıkla karışık sigara kokusuna

Alkol kokusuyla yıkanmış dudaklara, yabancısın bu şehre

Sevmeye, sevdikçe kırılmaya en baştabana yabancısın. Ve çok uzaksın

Bazen mensup olduğun coğrafyaları aşıyorsun, yan yana alıyoruz belki soluklarımızı

Belki akşam vakti bir vapurda inme sahnesinde ellerimizi birbirine temas ediyor

Belki Beyoğlu’nda yanlışlıkla çarptığım insan oluyorsun, yumuşacık sesinle pardon diyorsun

Yâda ben özür diliyorum, belki iyi akşamları ekliyorum devamına bir tebessüm ilave ederek

Fakat o kadar uzağız ki birbirimize; aynı şehirde dolaşan iki yabancı rollerini oynuyoruz daima,

Aynı şehirde aynı otobüsün birbirine paralel koltuklarında yoluculuk yapan

Aynı vapurun aynı güvertesinde martılara simit atan iki yabancıyız

Yan yana soluk alıp veren başını kaldırıp aynı gökyüzüne bakan

Aynı yıldıza gözlerini mevzileyipte ağlayan fakat birbirini tanımayan iki yabancıyız

Fakat uzak sözcüğünün anlamını yitirdiği kadar uzağız

Aynı şehirde nefes alan fakat birbirinden habersiz iki insanız.

Merhaba bile diyemezken onun senin olabileceğini düşünüyorsun..

UMUTLARININ PEŞİNDE TÜKENİYORSUN

“Merhaba” bile diyemiyorsun fakat onunla hayaller kuruyorsun. Onun senin olabileceğine inanmışsın, onun varlığının gölgesinde yükseliyor geleceğe dair hayaller. Ona öylesine alışmışsın ve ruhuna onu öylesine yerleştirmişsin ki nereye gitsen onun hayali geliyor yanında... Uzaklaşıyorsun zaman zaman. Ondan, onun olduğu şehirden, belki ülkeden... Bir akşamüstü, gökyüzünde güneşin son nefesleri aydınlatırken ortalığı; içine bir eksikliğin ilmekleriyle örülü yalnızlık çöküyor. Derin bir nefes alıyorsun. Dudaklarından belki o an belli yâda belirsiz ondan yoksunluğuna dair bestelenmiş bir cümle sızıveriyor. Gözlerin gökyüzüne kayıyor. Tek ortak noktan gökyüzü. Hala aynı gökyüzünün altında yaşama gerçeğiyle avunuyorsun. Başka ortak nokta yok. Farklı şehirler belki farklı ülkeler. Bambaşka coğrafyalar. Sadece hepsini kuşatan aynı gökyüzü. Bir yıldız seçiyorsun gözlerinle. Onu ve seni hala aynı karede gördüğüne inandığın bir yıldıza bakma anlarında ona bakarcasına parlıyor gözlerin. Aklından bunlar geçerken akşam iyice çöküyor etrafa. Sıyrılmaya çalışıyorsun tüm bunlardan.

Onun eksikliğini hissetmenin tam doruk noktasında kalbinde onun şimdi yanında olma ihtimaline dair bir umut uyanıyor. Kapılıyorsun. Gözlerini kapıyorsun. Başını belki bir pencere kenarına belki bir duvara yaslıyorsun. Hayallere dalıyorsun gene. Oysa daha merhaba bile diyemiyorsun. Fakat onun senin olabileceği gerçeğinle yoğuruyorsun umutlarını. Hayatının her köşesine sinmiş kokusu. Nereye gitsen hayali, yanında olma ihtimalinin kalbinde açtırdığı umut tomurcukları, geleceğe dair ümitler seni kovalıyor adeta. Tüm hayaller onunla başlıyor, onunla bitiyor bile demek güç belki o hayallerin sonu bile gelmeyecek. O denli benimsemişsin

Uyku dalmadan önce hayallerini katlıyorsun yastığının altına koyuyorsun. Ona dair umutlarını başucuna bırakarak onunla dolu düşlere dalmak için kapıyorsun gözlerini. Gecelerin özlemek için olduğunu düşündüğün anlar oluyor takviminde. Hasretinin doruk noktalarına ulaştığı anlarda onun varlığınla can bulan hayaller kabilesinin bir üyesini seçip saatlerce düşünüyorsun. O an hayallerinin gerçekleşmesi için her şeyden vazgeçmeye hazırsın. Onunla hayaller, düşler kuruyorsun. Her kurduğun hayalin başrol oyuncusu o. oysa merhaba demekten bile çekiniyorsun fakat onun senin olabileceğine inanmışsın. Umutlarının peşinde tükeniyorsun.