AŞK VE MARJİNALLİK

Marjinallik benim gündemimde pekte yeni bir konu değil. klişe bir konuyu marjinal bir dille anlatma çabasındayım. Ve 21.yy modern Türk edebiyatının bir çok yazarı da bu çabada. Aslında bunu yapma çabasının temelinde aşkın klişe-marjinal yapısından meydana geliyor fikrimce.

Aşk aslında devasa bir klişe bütünlüğü! Adem’le Havva’dan başlayıp, leyla ile mecnuna, Romeo ve Juliet’e ve elbette kendi kahramanı olduğumuz;  Romeo Juliet gibi gözümüzde devasalaştırdığımız içsel küçük dünyalara kadar süre gelen bir anarşist sistem.

Anarşist? Evet, aşk anarşisttir. Yönetim tanımaz. Bir egemenlik söz konusu değildir. Kalpte sınırları belirli  bir coğrafyaya yayılıp orada meşrutiyetini sürdürmez. Aksine girebildiği her deliğe girip kendini etkin kılar. Yakar yıkar gerekirse. Kural tanımaz. Mesafe tanımaz. Korku tanımaz. Ucunda felaket olduğunu bile bile koşmaya devam etmektir aşk kimi zaman. yada bir başka deyişle vazgeçmemektir.  Zaman-cesaret kavramlarını hiçe sayarak, kaybedeceklerini umursamayarak vazgeçmemek adına verilen mücadeledir. Anarşist bir rejimdir aşk.

Marjinallik te bu noktada başlar aşkta. Aşkı Romeo ve Juliet olmaktan çıkartmaktır bir bakıma. Aşkın Anarşist yapısını bozmadan farklı kılmak.! Yada bir başka deyimle klişe bir konuyu marjinal değerlendirmek.

“Seni seviyorum”lardan çıkmalıdır, aşk. Farklılıklar meydana gelmelidir. Büyük romantizm kitlelerinden bahsetmiyorum farklılık olarak. Elbette romantizmle de marjinallik sağlanabilir ama bunun sonucu gene standarda varacaktır. Yapılmayanlar yapılmalıdır. İki kişi de kendi hayatlarından bir parça koparıp tek bir hayata sığdırmalıdır ortak yaşanan zamanları. Marjinallik işte bu noktada kendini göstermeye başlar.

İki kişinin birlikte geçirdiği zaman diliminde yaptıkları ve aşk çerçevesine sığdırdıkları ne kadar farklı olursa ve ne kadar kayda değer yaşanırsa aşk bu noktada o denli marjinalleşir. Bambaşka, eşsiz bir aşk olur. Aşkı ölümsüz kılanda budur.

Klişeler, zaten bir aşkın iskeleti gibidir. Olmazsa olmazıdır. Klişeler olmazsa aşk meydana gelmez . Aşkı ölümsüz kılan marjinalliktir. Dünyadaki milyonlarca çift birbirine seni seviyorum diyerek sevgisini ilan eder. Ya da dünyada ki milyonlarca çift “sevgilim” sözcüğünü sevdiği insana hitap olarak kullanır. Bu aşkın klişeler bütünü olarak iskeletini, temelini oluşturur. Aşkı farklı kılan, iki insanın benzersiz aşkı, yapan iki insanın birbirine dair kurduğu, öznellikle yoğrulmuş, cümlelerdir. Birbirine takılan sevimli lakaplardır. Geçirilen anılardır. Bu noktada marjinalleşme kendiliğinden gerçekleşir zaten. Yaşanan aşk herhangi bir aşk olmaktan çıkar iki kişiye ait birer aşka dönüşür. Birer ilişki olur. Ve bir aşkı klişeler başlatsa da marjinallik ölümsüz kılacaktır.